Абдусаид КЎЧИМОВ

АРТЫП ТАСЛАҢ КЕЎИЛДИҢ ДАҒЫН

(Күншил – әлемзадаларға)

Жаралғалы бери әҳли адамзат,

Жер жүзинде жасар түрли тодалар.

Бир тайпа бар иси бәрҳә арасат,

Туўды-питти күншил-әлемзадалар.

Қайда жүрсе насақ сөзди өрбиткен,

Қызғаншақлық пейилине қанықсыз.

Көпти дөҳметине гириптар еткен,

Мәгар, сиз де бир күн ҳақтан жаныпсыз.

Үшкилсиз тон пишер қарамай бойға,

Узатпас аяғын көрпеге қарап.

Бирақ, кеўли күсер мереке-тойда,

Журт жүрсе алдында жортып-жорғалап.

Өзиники болса жыйынның төри,

Бәлент минберлерден түспей турса ҳеш.

Жүрер жолларында қуяш, ай нуры –

Паяндоз төселип жатса ерте-кеш.

Пыстырмада қоллар тәсилин, бирақ,

Бириси Ташкентте, Урымда бири.

Қабаған ийт кебин кийер сол замат,

«Ҳәс!» деп буйрық берсе пәжмүрде пири.

Бийжуўап биреўге атылмайды оқ,

Нышанға алады әўметлилерди.

Майда-шүйделерге кеўли хошы жоқ.

Қәдди қайыспастай қәўметлилерди.

Ким қулақ аспаса ғәремет жаўып,

Кир излеўге түсер тырнағы астынан.

Аяқтың астынан ғалаўыт таўып,

Тинткилеўди баслар жети пуштыңнан.

Мен де дусласқанда сол бир тайпаға,

Мәлел бермей турдым сақлап парасат.

Қорққан-қаймыққанға жорып қайтама,

Елирип-есирип салды бадабат.

Шашымның ағына жабысып бири,

Бири күтер шыны ыдыстай сынсам.

Саҳраларға жаўған жаздың жамғыры –

Ҳәсет тамшысындай қурысам-тынсам…

Ўа дарийғ, неликтен бунша дарғазап,

Не жетпейди екен, дүнья – кең майдан.

Тилине уў-зәҳәр қымған жанызат, –

Жылан ба, шаян ба, шығысы қайдан?

Жарамаған болса бәйгиге атың,

Топлымның соңында қалса шабанлап.

Кимге керек енди дады-пәрядың,

Босқа даўрық салып турсаң табанлап.

Қара қулқын ушын халқыңды сатып,

Бийик мәртебеден дәме етесең.

Алқымыңа қәдер ғарғысқа батып,

Тыңаяды қашан жалған сәпсетең?

Тәңирим, мәдет бер оларға, мейли,

Көзи жасланбасын өзеги талып.

Қызғаныштан тарылып кең пейили,

Жүрмесин жақсының аяғын шалып.

Мүлгип кетпей турып зәрре ҳүжданы,

Шағлансын етекти қымтап-жаппаққа.

Қағаздай жандырсын, жақсын жалғанды,

Алағада болмай қыйсық соқпаққа.

Ғәрезли нийетти қуўып санадан,

Кеўилге гүл егип, шын тәрбиятла.

Егер шайыр болсаң, устаз Шолпандай,

Бир бағлар жаратың әдебиятта.

Кеңнен қулаш жайып, барар жаңарып,

Ўатанласларымның арзыў-ойлары.

Бийпаян далаға берекет дарып,

Гүлленип бармақта Арал бойлары.

Гийне тутып жырақ жүргениң болмас,

Қызыллатып жалған ўәде қырманын.

Ийгиликли иске кеўилиң ҳеш толмас,

Мақсетиң қуртпақ па журттың дәрманын.

Уясынан үркип ушып ҳәр таман,

Кеткен қуслар жат айдынға телмирди.

Бүгин өз үйине қайтпақта шадыман,

Тарыдай шашылған өзбектиң бәри.

Тикен дийўалларға қарап күнимиз,

Қаншама дус келдик тосықлар менен.

Бүгин және доспыз, аға-инимиз,

Мың жыллық қәдирдан қоңсылар менен.

Жалған-әдаўаттың ҳаўазы семди,

Әдиллик, әдалат – айтар сөзимиз.

Ҳей! Сиз кимлер менен бақталас енди,

Қашан ашылады ләкет көзиңиз.

Айдын ақшамларда сәўле шашар ай,

Тиришилик таңлары атар маўжырап.

Сизиң кеўлиңизге енбес пе шырай,

Пасыллар алмасты – турсыз қаўжырап.

Шын ықласлы халықтың келди дәўраны,

Бөленбекте үлкем табысқа теңсиз.

Нурлы мәнзиллерге елтип кәрўаны,

Ўатан жасай берер, жасайды сенсиз.

Дәрҳал артып таслаң кеўилдиң дағын,

Ел хызмети дейип жаныңды жегиң.

Қызғыштай қорып ҳәр гиясын, бағын,

Ҳәр күни хошәтир райхан егиң.

Бириң арқаў болып, бириң ериси,

Бул қутлы топыраққа тигейик жанды.

Әлўан гүлге толсын қыры, өриси

Шәмензар етейик Өзбекстанды!

Аўдарған:

Баҳамдулла НУРАБУЛЛАЕВ