Кейинги йилларда адабиётда, хусусан, шеъриятда янгилик яратишга, яъни ҳар хил услуб ва шаклларни янгилашга бўлган интилиш кучайди. Бундай қизиқиш нафақат ёш қаламкашлар, балки бир қадар суяги қотган ижодкорлар орасида ҳам яққол кўзга ташланмоқда. Мен, айниқса, атоқли шоиримиз Азим Суюннинг бу борадаги изланишларини алоҳида таъкидлашни истардим.

Азим Суюннинг қайрилмаларини кўпдан буён кузатиб келаман. Бу қайрилмалар Шарқ мумтоз шеърияти уммонидан “сув ичаётгани”, яъни Умар Хайём, Саъдий Шерозий, Аҳмад Яссавий, Алишер Навоий, Бобур каби улуғ донишмандларимиз асарларидаги донолик, теранлик, ихчамлик, лўндалий каби фазилатларга эшлиги, айни пайтда, энг қадимий даврларда тоғ-тошларга ўйиб ёзилган битиклардек аниқлиги билангина эмас, балки шаклдаги янгилиги билан ҳам эътиборга лойиқдир.

Биз рубоий, туюқ, фард деган жанрларни билар эдик. Менимча, буларнинг қаторига “қайирма” ҳам алоҳида жанр бўлиб қўшилади. Чунки Азим Суюннинг ғайрати ва меҳнати билан “қайирма” ҳам мустақил жанр хусусиятларига эга бўлади. “Эй дўст” деган сатр мурожаатдангина иборат эмас. У турли ўринларда турлича оҳанг ва маъно касб этмоқда. Тўртликни маъно ва шакл жиҳатидан янгиламоқда. Шу билан Шарқда минг йиллардан бери ўзгартириб бўлмайдигандай туюлган тўртлик, энг муҳими, янгича руҳда кўринмоқда.

Шоиримизнинг бу янгилиги адабиётда албатта эътироф этилади. Азим Суюнга эргашиб бу йўлни давом эттиришга бел боғлайдиганлар ҳам чиқишига шубҳа қилмайман.